Jako nowoczesna Matka-Polka oderwana od swych korzeni, zawarłam wiele przyjażni za pośrednictwem sieci...
Była ciąża - było forum o ciąży, o porodach, rówieśnicze...
Na każdym z tych for próbowano mi wmówić jak mało wiem o życiu, o byciu w ciąży, o byciu matką, o byciu kurą domową.
Chyby my Polacy mamy jakis syndrom, próbujemy udowodnić innym, jak są kiepscy w tym co robią a jak Ja i moje Ego wiemy lepiej jak to robić.
Czesto nie szanując rozmówcy, i mając gdzieś jego odczucia. Ba potrafimy mu nawet wmówić winę, za jego dobre poczucie. Bo dlaczego ktos ma mieć lepiej niż JA. Internet daje anonimowość więc nawrzucanie komuś, zdeptanie jak juz leży - w sumie nawet nie wiem w czym ma pomóc. Czasem największy krzykacz ma wsparcie innych.
Zawsze sie zastanawiam, jak smutne życie prowadzą ludzie, którzy w ten sposób odreagowują, czy są szczęśliwi? Jak w sumie szczęśliwy człowiek może czerpać radość z dokopania komuś?
Niebywałe...
Oberwało mi sie w rożnych dyskusjach za głupoty bo nie miałam ochoty rodzic naturalnie - pewnie dlatego teraz jedno z moich dzieci ma astmę, nie ważne ze na tę chorobę cierpię ja i kilka pokoleń wstecz. Żem wyrodna znudzona bo kiedyś stać mnie było na panią sprzątającą. Dlaczego jak stać mnie na coś więcej jest to podstawą do krytyki.
Jako naród jesteśmy głęboko nieszczęśliwi, nie umiemy się cieszyć choćby z promieni słońca które nas budzą rano, przypalonego mleka...
Chodź jednak są wyjątki, jak typowa kobieta odchudzam się od zawsze, oczywiscie przy pomocy forum... I to jedyne gdzie większość kobiet znam, i nie tylko z avka wrzuconego w podpisie. Spotkałam kobiety które mi pomogły, były ze mną w najgorszych dla mnie chwilach i nie tylko wirtualnie. Sama wspieram, pomagam kiedy mogę. Czyli można tez inaczej.
Zostając wdową tez znalazłam sobie forum, ale tam jestem raczej z boku, nie umiem juz wyciągać innych z głebokiej rozpaczy, męczy mnie czytanie o tym jak to źle że nie płacze juz za wspomnieniem. Nie mam snów, wizji... Nie umiem się wpasować w portret zbolalej wdowy.
